RÓWNOLEGŁA NAUKA

Sztuka pianistyczna jest dość złożoną dziedziną a nauka poszczególnych jej elementów powinna odbywać się równolegle. Stopniowe zagłębianie się w bogactwo tego świata, odkrywanie własnej kreatywności,  to znakomity świat zabaw i gier mentalnych nie tylko dla dzieci.

To pole nieograniczonych inspiracji: równoległych światów liryki, baśni, dramatu i metafizyki; magii i spektaklu; abstrakcji i realizmu; intymności i dystansu; pastelowych akwarel i monumentalnych fresków; żywiołowej energii lub intelektualnych refleksji.

Każdy z aspektów wykonania muzycznego nosi ślad osobowości wykonawcy. Różnią się, podobnie, jak różnić się może intonacja i znaczenie tego samego zdania wypowiedzianego przed dwie różne osoby.

Treść niektórych punktów, które wymienię może wydawać się skomplikowana, ale ich adaptacja na konkretnych przykładach jest bardziej oczywista. Podobnie jak nauka chodzenia jest prostsza niż czytanie o anatomii i mechanice ruchu.  Numery kolejne są umowne i nie oznaczają chronologii nauki.

  1. nauka rozumienia tekstu partytury, interpretowania sugestii i intencji kompozytora
  2. nauka kreacji dźwięku i estetyki brzmienia fortepianu
  3. poznawanie technik pianistycznych – sposobów dotykania klawiatury, rozumienie akcji palcow i rak (punkt ściśle powiazany w poprzednim)
  4. rozumienie środków artykulacji – jest to proces podobny do nauki rozumienia i stosowania artykulacji w mowie ludzkiej; niezbędny jak uzywanie środków artykulacji przez aktora (kolejny powiazany punkt)
  5. prowadzenie kantyleny, umiejętność frazowania i śpiewania na instrumencie – nauka wypowiadania (wyrażania) zdan i mysli w jezyku dzwiekow; tworzenie ich znaczeń i relacji
  6. rozumienie charakteru utworów – indywidualnych nastrojów, atmosfery, idiomow muzycznych
  7. nauka rozumienia faktury kompozycji – tworzenie 3-wymiarowej (a raczej 4-wymiarowej) przestrzeni dźwięków
  8. nauka myslenia konstrukcyjnego i strukturalnego – rozumienia form utworow i ich dramaturgii
  9. poznawanie ducha poszczególnych epok muzycznych, tradycji wykonawczych, możliwości brzmieniowych dawnych instrumentów klawiszowych, kontekstów historycznych
  10. nauka realizacji relacji czasowych (timingu), sposobow tempa rubato
  11. poznawanie typow narracji muzycznej, gatunków przekazu i roli podmiotu przekazu
  12. identyfikacja emocjonalnych i intelektualnych aspektow przekazu muzycznego; konstrulowanie przekazu mentalnego
  13. przygotowywanie wystepow publicznych – elementy pracy z wlasnym umyslem

Wszystkie te elementy kształtują Świadomość Muzyczną, przygotowuja do wlasnej praktyki, Poszukiwań, wyborów i Decyzji Artystycznych, zgodnych z Indywidualną Osobowoscią studenta.

Dodaj komentarz